[vc_row margin_top=”-50px”][vc_column][ultimate_heading main_heading=”Charon, bóg umierających” main_heading_margin=”margin-bottom:50px;”][/ultimate_heading][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”2/3″]

[/vc_column][vc_column width=”1/3″ css=”.vc_custom_1552900416594{padding-right: 20px !important;padding-left: 20px !important;}”][ultimate_heading main_heading=”Charon w mitologii greckiej” heading_tag=”h3″ main_heading_margin=”margin-bottom:20px;”][/ultimate_heading][vc_column_text]

Charon był bogiem umierających i konających, przewoźnikiem dusz przez rzekę Acheron (lub Styks), duchem świata podziemnego, synem Erebu i Nyks, bratem Thanatosa i Hypnos.

Wyobrażany był jako posępny starzec, bezwzględny i bezlitosny, który większość czasu spędzał na swej łodzi, kursując regularnie pomiędzy brzegami Rzeki Umarłych. Nikt żywy nie miał wstępu do jego łodzi (kilka razy zdarzyło się odstępstwo od tej zasady, ale zawsze winowajca ponosił za to karę, np. Herakles za przewiezienie musiał spędzić rok zakuty w łańcuchy), podczas podróży dusze zmarłych musiały wiosłować a Charon sterował łodzią. Za swe usługi pobierał opłatę – monetę o wartości 1 obola lub danake, dlatego zgodnie ze zwyczajem obowiązkiem rodziny było umieszczanie monety w ustach zmarłego. Duchy zmarłych, których rodziny nie stać było na opłacenie usług Charona musiały wędrować po brzegach rzeki przez 100 lat.

[/vc_column_text][ultimate_heading main_heading=”Charon w mitologii etruskiej” heading_tag=”h3″ main_heading_margin=”margin-top:20px;margin-bottom:20px;”][/ultimate_heading][vc_column_text]

W mitologii etruskiej był określany jako demon śmierci, który zabijał konającego człowieka i ciągnął go do Podziemia. Przedstawiany był z potężnym młotem w dłoni, z wężami zamiast włosów, często ze skrzydłami.

[/vc_column_text][ultimate_heading main_heading=”Charon w sztuce” heading_tag=”h3″ main_heading_margin=”margin-top:20px;margin-bottom:20px;”][/ultimate_heading][vc_column_text]

W sztuce przedstawia się Charona jako brodatego, siwego, szpetnego starca ubranego w strój niewolnika (z jednym rękawem) i okrągły kapelusz podróżny. Często też stoi w łodzi z wiosłem.

W starożytnej Grecji na wazach grobowych (od VI wieku p.n.e) pokazywana była łódź Charona, unosząca zmarłego w zaświaty. W I wieku p.n.e. rzymski poeta Wergiliusz opisał Charona podczas zejścia Aeneasa do podziemi. Śladem Wergiliusza poszli też inni rzymscy autorzy, m.in. Seneka i Lucian. W XIV wieku Dante Alighieri opisał Charona w swojej Boskiej Komedii. Postać Charona pojawia się też w dziełach malarskich. Najsłynniejsze z nich to Sąd Ostateczny namalowany przez Michała Anioła w Kaplicy Sykstyńskiej.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_empty_space][vc_column_text]

W rolę Charona wcielił się Łukasz Lisowski, strój „uszyła” Ewelina Łośko , rekwizyty do sesji dostarczyła firma Lucis Media

[/vc_column_text][ultimate_heading main_heading=”Bogowie greccy” heading_tag=”h3″ main_heading_margin=”margin-top:25px;”][/ultimate_heading]

[/vc_column][/vc_row]