[vc_row margin_top=”-50px”][vc_column][ultimate_heading main_heading=”Nike, bogini zwycięstwa” main_heading_margin=”margin-bottom:50px;”][/ultimate_heading][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”2/3″]
Była uosobieniem zwycięstwa, zdobiła często pomniki upamiętniające słynne wiktorie odniesione w bitwach. Przedstawiano ją jako młodą kobietę ze skrzydłami i gałązką oliwną w dłoni. Jest opiekunką sportowców i wojowników.
Należała do pierwszego, starszego od Olimpijczyków pokolenia bogów . Jest córką tytana Pallasa i bogini podziemnej rzeki Styks. Towarzyszyło jej w boju rodzeństwo: Zelos – współzawodnictwo, Kratos – siła i Bia – przemoc.
Atrybutem Nike są skrzydła, gałązka oliwna (inaczej palmowa) i wieniec na głowie.
[/vc_column_text][ultimate_heading main_heading=”Nike w sztuce” heading_tag=”h3″ main_heading_margin=”margin-top:20px;margin-bottom:20px;”][/ultimate_heading][vc_column_text]
Postać Nike została przejęta w chrześcijaństwie. Wczesnym przykładem adaptacji jest mozaika w bazylice akwilejskiej (około 315 r.), gdzie postać Nike stoi pomiędzy koszem chleba i kielichem, powiewa nad nimi wieńcem oraz palmą na znak, że dary eucharystyczne wyobrażają zbawcze zwycięstwo Chrystusa.
Najsłynniejsze wyobrażenia Nike to Nike z Olimpii Pajoniosa z Mende, Nike z Samotraki (w paryskim Luwrze), Nike z Delos i warszawska Nike.
Nike występuje w wielu utworach literackich, na przykład w liryku Zbigniewa Herberta pod tytułem Nike która się waha, gdzie sama jest świadkiem bitwy. Podmiot liryczny zorientowany narracyjnie opisuje jej – typowe dla ludzi, nietypowe dla bóstwa – wahanie, czy wyrazić swoje uczucia.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_empty_space][ultimate_heading main_heading=”Sesja zdjęciowa” heading_tag=”h3″ main_heading_margin=”margin-top:20px;margin-bottom:20px;”]
W rolę Nike wcieliła się Paula Dzwonik, skrzydła i sukienka są autorstwa Ewy Jobko, makijaż, uczesanie przygotowała Ewelina Łośko .
[/ultimate_heading][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column]
[/vc_column][/vc_row]
